استفاده از تیموگلوبولین در بیماران پیوند کلیه: مقاله مروری

تیموگلوبولین یک ایمنوگلوبولین پلی کلونال تخلیص شده بر ضد تیموسیت های انسانی است که به علت نداشتن خواص نفروتوکسیک در رژیم القای سرکوب ایمنی در بیمارانی که در معرض خطر بیشتری برای رد پیوند هستند مانند بیماران گیرنده پیوند از جسد و همچنین در درمان رد حاد کلیه پس از پیوند مورد استفاده قرار می گیرد. در این مطالعه مروری سعی شده است تا اثرات تیموگلوبولین بر وجوه مختلف پیوند کلیه در بیماران پیوندی مورد بررسی قرار گیرد. تیموگلوبولین می تواند اثرات مختلف و متفاوتی بر روی سلولهای سیستم ایمنی شامل سلولهای t، b و همچنین پلاسماسل ها داشته باشد. خالی کردن سیستم ایمنی از سلولهای t، تشدید آپوپتوز در سلولهای b، و مداخله در قابلیت های عملکردی سلولهای دندریتی از جمله این موارد است. این دارو دارای عوارض حاد و تاخیری و نیز عوارض عفونی نیز می باشد. واکنشهای حاد شامل شوک آنافیلاکسی، تب، لرز، تنگی نفس، تهوع، استفراغ، اسهال و واکنش های تاخیری شامل بیماری سرمی و عفونت می باشد. عوارض عفونی از اهمیت بیشتری برخوردار بوده و شامل عفونت با ویروس سیتومگال (cmv)، سپسیس، کاندیدیاز، هرپس و عفونت ادراری می باشد. در این مقاله مروری سعی شده است که پس از ارایه ی خلاصه ای از تاریخچه و مکانیسم عمل تیموگلوبولین، نتایج مطالعات جدید علمی جهت بررسی نقش این دارو در موارد زیر مورد بحث و بررسی قرار گیرد: تولرانس ایمنی، آسیب ایسکمی- رپرفیوژن، فعالیت تاخیری گرافت، پیشگیری و درمان رد حاد پیوند، پیوند از بیمار زنده، بقا گرافت و بیمار و بیماری لنفوپرولیفراتیو پس از پیوند.